Een boekfragment uit 'Omarm het leven'
Op de middelbare school begonnen er echt andere tijden. De leraren waren warm, hartelijk en geïnteresseerd. Zij bekeken aandachtig mijn werk en complimenteerden mij. Ik kreeg door de mist in mijn hoofd heen wat nieuwe hoop en mijn hart begon zich langzaam te ontdooien. Ik mengde mij voorzichtig op het schoolplein met mijn nieuwe klasgenoten en sprak met hen. Een hele nieuwe en prettige sensatie.
Dertien jaar was ik ondertussen. Er was een nieuwe leraar Frans op school gekomen. Hij was heel erg aardig en hij had altijd een grote glimlach! Hij was wel erg groot en behaard. Een beetje eng. Maar hij was echt heel aardig. Hij vertelde ons over zijn huis op het platteland. Hij vertelde ons over zijn bijen en bloemen. Hij was amateurbijenhouder en oorlogsfotograaf. Als je les had dan mocht je gewoon over de kantlijn schrijven. Want grenzen bestonden er niet voor bijen en oorlogsfotografen, had hij gezegd. Aan het eind van de les liet hij ons vrolijke Franse chansons horen. Echt fijn, zo’n man die weet wat kinderen leuk vinden.
In de pauzes praatte hij met ons. Vooral met mij. Hij maakte tijd voor mij vrij. Hij zag mij staan. Op een dag vroeg hij mij of ik het leuk zou vinden om eens een weekendje te komen logeren op zijn woonboerderij in het buitengebied. Mijn hart lichte op. Thuis vroeg ik het aan mijn ouders. Afwezig hadden ze ja geknikt. God dank. Ik was mijn ouders echt dankbaar. Ik voelde dat mijn leven een nieuwe kans kreeg
Op een vrijdagmiddag nam ik de bus naar meester. Mijn meester stond al bij de bushalte op mij te wachten. Ik was zo blij dat ik op hem vertrouwen kon. Meester begroette mij hartelijk en ik mocht voorin in zijn crème-witte Jaguar stappen. Daar reden wij op weg naar mijn nieuwe leven en nieuwe hoop. Wat een eer dat meester mij verkozen had.